Vandaag een hele bijzondere blog. Dat ik op de vtwonen&design beurs was, is al weer meer dan een week terug. Ik zag er prachtige stands vol vernieuwende producten, ik sprak leuke en inspirerende mensen en keek als woonliefhebber mijn ogen uit. Dinsdagochtend vroeg werd ik in de perskamer getipt dat ik mij moest haasten naar het Rode Kruis, er stond iets bijzonders te gebeuren dat niet aangekondigt was. Ik dacht nog; “het Rode Kruis, wat doet die op een woonbeurs met een stand?” Maar mijn nieuwsgierigheid was gewekt en ik ging op onderzoek uit wat er zou gaan gebeuren. In de wandelgangen hoorde ik de naam ‘Humberto Tan’ ambassadeur van het Rode Kruis, hij zou een expositie komen onthullen.
Duidelijk verhaal
Á fijn, over een bomvolle beurs trokken mensen breed lachend aan mij voorbij terwijl ik mij haasten naar de stand, gewapend met fotocamera. Er was vrijwel niemand daar. Toen ik aan kwam bij de stand trof ik alleen een heel klein woonhuisje aan tussen mega grote stands vol luxe. Terwijl ik naar binnen ging was het mij meteen duidelijk dat ik niet binnen was in een woonhuis zoals wij dat kennen in Nederland. De kogelgaten zaten letterlijk in de muur, het dak was rot, opgestapelde matrassen, het was erg klein en de voorzieningen zeer gering.
Duidelijk verhaal; Dit is hoe je leeft als je bijna niets hebt behalve 4 muren en een dak boven je hoofd, voor wat het nog een dak te noemen is dan…
Bijzonder om zo tussen alle moderne stands te ervaren dat wonen niet zo luxe voor iedereen is en hoe goed wij het eigenlijk hebben. Je weet het stiekem wel dat dit zo is, maar toch. Ik pakte mijn camera en ging aan de slag om een binnenkijker te fotograferen. Terwijl ik dat deed stapten bijna niemand het huisje in. Mensen trokken er aan voorbij, dat op zich al aan geeft hoe gefocust mensen op luxe en ruimte zijn. Staan wij met zijn allen te weinig open voor nieuwe inzichten, confrontaties op momenten dat wij het niet verwachten? Zijn wij zo gefocust op wat wij willen dat wij niet meer open staan voor een andere vorm van zinnenprikkelende inspiratie. Het schoot allemaal door mijn hoofd en hoe langer ik in het huisje was hoe meer details ik ging zien. Ik zag spulletjes van vtwonen die het huisje nog enige gezelligheid gaven, maar ook grote kookpannen (welke daar echt worden gebruikt) en dekens. Dit huisje was eigenlijk nog heel erg luxe t.o.v. van hoe je het daar aan zou treffen. Daar geen decoratie, geen mooie kleuren op de muur of met smaak ingerichte hoekjes. Maar elkaar, een plek om te schuilen en alles wat net goed genoeg is om te overleven met een gezin. Althans dat hoop ik dan maar.
Confronterende luxe en schril contrast
Terwijl een persfotograaf binnen kwam en net als ik ook foto’s begon te maken, hoorde ik ineens wel een hele bekende stem achter mij. Humerto Tan. Hij is er. Ik draai mij om en de presentator en fotograaf stelde zich enthousiast aan mij voor, hij kwam op de stand vertellen over zijn bijzondere reis naar Bangladesh. Niet met een bulk aan pers erbij, maar aan een heel klein groepje mensen die toevallig die dag net als ik een persbezoek brachten aan de beurs en twee vrolijke studenten.
Zijn reis was duidelijk geen snoepreis met een berg aan luxe, maar zoals hij zelf persoonlijk tegen mij zei; “Een reis waarbij je wederom geconfronteerd wordt met hoe luxe wij het hier eigenlijk hebben.” Hij liet mij de foto’s zien op een laptop, terwijl ik spontaan en enthousiast een live stream opzetten via mijn Instagram account (welke veel van jullie hebben meegekeken, waarvoor dank!).
Op zijn foto’s zag ik mannen, vrouwen en kinderen van alle leeftijden. Familie’s en goede vrienden. Hoe zij wonen, hoe zij leven, hoe zij elkaar liefhebben. Want dat laatste moet het bijna wel zijn wat je op de been houdt. Elkaar beschermen, liefde, vriendschap en onder alle omstandigheden het beste er van maken. Mensen zeggen dan wel ‘ze weten niet beter’, maar toch. Niemand verdient het om zo te moeten leven, iedereen verdient een schoon, droog, veilig en fijn huisje. Één waar het stil kan zijn als je dit wilt, waar je privacy hebt. Een huisje met elektra, schoon stromend water uit de kraan en een gezond klimaat. Iedereen heeft woonwensen, waar ook ter wereld. Het statement dat het Rode Kruis met dit huisje wil maken is mij meer dan duidelijk!
Na een warm en inspirerend verhaal van Humerto Tan over de reis zelf en wat hij daar heeft gezien, had ik aan hem persoonlijk toch nog een brandende vraag. Ik vroeg hem; “Hoe voel je je in als eerst in een gebied bent waar mensen praktisch alleen elkaar hebben en je vliegt terug naar Nederland en hier hebben mensen ineens ‘alles’.
Goede vraag zei hij, waarop hij aangaf dat je eigenlijk die luxe al beseft als je vanuit zo’n gebied terugkeert naar een super simpel hotel waar je een matras hebt, elektra en voldoende sanitaire voorzieningen met stromend water. Een dak boven je hoofd dat niet lekt en waar het stil is in de kamer. Dat contrast is al zo groot dat het als een overgang voelt. Bijzonder, zo had ik het nog niet bekeken. Mooi gezegd!
Het reizen naar dit soort gebieden schijnt te wennen, je kunt niet iedereen persoonlijk helpen maar je kunt wel jouw opgebouwde bereik en bekendheid gebruiken om het verhaal door te vertellen. Anderen te inspireren en te informeren – verteld Humberto aan mij. Wij spraken nog wat over Instagram en het effect van je bereik als influencer en bekende Nederlander inzetten om een statement te maken. Wat het effect is van een goede foto waarop je emotie laat zien en in beeld brengt hoe het leven er echt aan toe gaat. Ik kan je wel vertellen, het is fijn als bekende mensen zo te tijd nemen om je zo vriendelijk en uitgebreid te woord te staan, dankjewel Humberto!
Een collega van mij maakte nog een leuke foto van ons. Na nog een tijdje nog rond te hebben gehangen in het huisje, was het ook tijd om mij weer op de rest van de beurs te begeven. Terwijl ik de hyper moderne stand van Samsung binnen liep waar de nieuwste technische hoogstandjes voor jouw huis te zien waren, kon ik alleen maar denken… ‘wauw… wat een contrast!’.
